Ik stond vanmorgen echt goed op … het rook naar de herfst en het zag er naar uit dat de zon weer fijn zou gaan schijnen. Dit laatste was ook het geval en toch,
ineens overviel het mij weer … het gemis!
Misselijk en met een zwaar gevoel in mijn maag zou ik het liefst heel hard gaan huilen. De tranen branden al de hele dag achter mijn oogkassen. En terwijl ik mijn administratie doe, afspraken inplan en mensen spreek voel ik het continue gemis. Ik mis de mensen die ik normaal gesproken zou bellen als ik verdrietig ben. Maar die mensen leven niet meer … dus hoe doe ik het dan?
Ik kan Eduard al vijfentwintig jaar niet meer bellen, Henk vijf jaar, Menno bijna vier jaar en mijn moeder sprak ik ruim twee jaar geleden voor het laatst.
Ik heb er alles voor over om ze gewoon even te bellen, het over huis-tuin-en-keuken-dingetjes te hebben, twee tellen hun stem te horen …
gewoon, om tegen ze te zeggen dat ik ze mis. Zo ontzettend mis! En dat ik daarom nu zo verdrietig ben.
Rouwen blijft levenslang met je meebewegen. Deze woorden geef ik altijd mee aan de cliënten in mijn praktijk voor verlies & rouw. Jaren nadat je een levensbepalend verlies ervaren hebt, kan het verdriet om het verlies je ineens weer overvallen: je ruikt een bepaalde geur, hoort een bepaald nummer of de naam van degene die je zo mist. Je ziet een foto en of er komt een bepaalde herinnering naar boven …
Soms word je daar dan heel blij van en soms juist heel verdrietig. En dit laatste heb ik nu al een paar uur en kan daar moeilijk uit loskomen. Geen idee wat de achterliggende reden is. Het is er gewoon en ik heb dit te accepteren.
Zoals gebruikelijk schrijf ik dan mijn verdriet van mij af en moet ik gaan bewegen om er uit te komen. Dus, na mijn laatste afspraak ga ik met mijn hond Marie naar buiten. Met de zon op ons hoofd ademen we de herfstenergie in en bij iedere uitademing laten we het leven dat-en-wat was weer een beetje achter ons.
Langzaam komen we los, zorgvuldig zetten we de stappen binnen de rouwruimte die ik nu nodig heb om in de beweging van het leven te blijven.
