Vandaag,
vijf-en-twintig jaar geleden
werd ik op mijn werk gebeld …
Eduard is dood!
Ik luisterde naar degene aan de andere kant van de telefoon. Ik hoorde de woorden van ontsteltenis, het verdriet in de stem en de wanhoop in haar ademhaling. Het hele verhaal en dit alles ging langs mij heen zonder mij bewust te zijn dat het mijn allerbeste vriend betrof. Het was zo onwerkelijk.
Daarom belde ik Eduard direct, nadat het eerdere telefoongesprek werd beëindigd, op. Ik kreeg zijn antwoordapparaat en vol ongeloof sprak ik in dat-wat mij was verteld. Hij was dood? En dat ik het echt-niet kon geloven want we hadden elkaar daarvoor nog uitgebreid gesproken. Ik vroeg hem mij zo spoedig mogelijk terug te bellen.
Verdoofd heb ik mijn werkafspraken voor die dag afgezegd en ben ik naar huis gereden. Thuis aangekomen belde ik Anitta. Zij, Eduard en ik waren een soort van drie-eenheid waar geen spelt tussen te krijgen was. Anitta kwam die middag naar mijn huis en samen hebben gehuild. Zo ontzettend gehuild. Er kwam geen eind aan.
Eduard belde mij helaas niet meer terug. Hij was inderdaad overleden. Heel plotseling, terwijl hij zijn tanden aan het poetsen was …
Als snel gaf Eduard’s familie aan hem in besloten kring te herdenken. Men had er geen behoefte aan om daar meer mensen bij te hebben. De dag na het overlijden heb ik nog iemand van de familie aan de telefoon gehad. Ook zij waren verslagen door verdriet en hielden voet bij stuk. Alleen met de familie en een paar huisvrienden mochten erbij zijn.
Op mijn verjaardag – de 24ste werd de herdenkingsdienst in bijzijn van een klein aantal mensen gehouden. Ik was thuis. En daar waar Eduard mij altijd als eerste op mijn verjaardag belde: mij zo vroeg mogelijk en altijd schaterend van het lachen feliciteerde met mijn verworven ouderdom, bleef het nu stil!
Vanaf dat moment,
ieder jaar,
op mijn verjaardag,
bij het wakker worden,
denk ik aan Eduard,
en mis ik zijn bulderend gelach op dat specifieke moment.
Natuurlijk komt hij gedurende het jaar regelmatig voorbij – blijft hij in mijn verhalen belangrijk. Zijn dood heeft er immers toe bijgedragen dat ik mijn praktijk voor Transformatie, Verlies & Rouw ben gestart. Dat ik andere keuzes in mijn leven heb gemaakt. Dat ik het leven not-for-granted neem: het als een leerzame reis zie en, met vallen en opstaan in beweging blijf. Hij was daarin een groot voorbeeld en heeft mij geleerd dat het leven alles,
alles behalve maakbaar is.
Vandaag en de komende dagen herdenk ik Eduard, met de liefde in het gemis blijft hij groots in onze vriendschap
en hou ik zielsveel van hem.
